|2020|

Łukasz

Imię : Ben
Wiek: Watson
Pochodzenie: Schron (Hegemonia)
Cecha z pochodzenia: Urodzony morderca
Profesja: Żołnierz
Specjalizacja: Wojownik
Cecha z profesji: Wyszkolenie
Sztuczki: Ruchomy cel, Pewna ręka
ATRYBUTY:

Zręczność: 16
Percepcja: 12
Charakter: 14
Spryt: 11
Budowa: 12

UMIEJĘTNOŚCI:
-Broń strzelecka-
Pistolety 4
Karabiny 4
Broń maszynowa 1

-Pirotechnika-
Rusznikarstwo 1
Wyrzutnie 1
Materiały wybuchowe 2

-Walka wręcz-
Bijatyka 4
Broń ręczna 3
Rzucanie 2

-Prowadzenie pojazdów-
Samochód 4
Motocykl 4
Ciężarówka 1

-Zdolności manualne-
Kradzież kieszonkowa
Otwieranie zamków 4
Zwinne dłonie

EKWIPUNEK:
strzelba"pompka" i 30 nabojów do niej, Beretta i dwa magazynki na zmianę, nożyce do drutu, lina 5 metrów, nożyce do drutu, maska gazowa gumiaki, zapalniczka, butelka whisky Jack Daniels, 8 masywnych konserw, puszka fasoli, rondelek, manierka, stalowy kubek, 3 zupki chińskie, nóż szturmowy, 2 redbulle, koc, 3 flary, latarka halogenowa za akumulatorem, radio na ogniwo termojądrowe, plecak woskowy, zestaw medyczny.

Opis wyglądu postaci: Widzisz mężczyznę o brązowych włosach ubranego w niebieski kombinezon. Spoglądasz na jego twarz i widzisz pozbawione jakich kol wiek emocji zielone oczy.

Krótka historia: Brakuje mi ciepłego snu w niebieskich kapsułach.
Kiedy otworzyłem oczy byłem pełen nadziei. Chciałem położyć się na zielonej łące i spojrzeć w błękitne niebo, tak jak kiedyś, zanim zapadłem w mój słodki sen. Miałem wtedy rodziców i nie musiałem się o nic martwić. Bylem małym chłopcem o zielonych oczach który dziwił się że dni są takie krótkie.
Dziesięć lat po tym jak otworzyłem oczy coś się stało. Światła przygasły a ludzie zrobili się niespokojni. Łysy, szczupły mężczyzna w białym kitlu powiedział nam że doszło do awarii generatora i dojdzie do losowania które wskaże kto z nas ma udać się na powierzchnie.
Każdy z nas wylosował numer z żółtego okrągłego pojemnika i czekał na wynik.
Widziałem twarz zwycięzcy kiedy metalowy głośnik wytypował numer osiem.
Ponury Ralf. Mały Ralf.
Chłopak który bał się widoku słońca miał przynieść zbawienie „obywatelom schronu”.
Skulony i osmarkany klęczał na środku stołówki prosząc Boga o litość.

Wziąłem od niego numer. Sam nie wiem czemu...
Dwieście kroków później stałem przed radą starszych uzasadniając moją kandydaturę.

Zgodzili się. Okazało się że nie ma zbyt wielu chętnych.